Dlaczego góry? Skąd ten pomysł ?

Wspinaczka była dla mnie naturalną kontynuacją mierzenia się z własnymi słabościami. Od dziecka walczyłem z chorobą, później przyszedł czas na judo i walkę z rzeczywistymi przeciwnikami. W którymś momencie zrozumiałem, że za każdym razem mierzę się tak naprawdę z samym sobą. Góry są doskonałym poligonem by poszukać  siebie w sobie. Obcowanie z nimi powoduje, że wyciągają słabości, zmuszają do rozwoju, wewnętrznego wyciszenia i refleksji. Dzięki wspinaczce mogłem rozwijać swoje dobre cechy.

W takim razie jakie trzeba mieć cechy w tym sporcie?

Upór osła i krótką pamięć (śmiech). Niejednokrotnie wspinając się na trudny, wymagający szczyt towarzyszy niepewność, zmęczenie, trudne warunki atmosferyczne. Zmaganie się z nimi powoduje odporność na wszelkie niebezpieczeństwa, a myśl o tym, że po złej pogodzie pojawi się słońce jest krzepiąca. Góry z pewnością mają ze mnie niejednokrotnie ubaw. Podstawiają pod nos smakowity kąsek by później unieść go wysoko ponad zasięgiem moich rąk. Nie walczę z nimi. Z czasem i one odpuszczają. Tak też  spotykamy się od czasu do czasu w cichym dialogu.

A w czym pomaga krótka pamięć?

Szybko przechodzę do kolejnego etapu  po trudnych przejściach, co jest bardzo istotną  cechą u alpinisty. Gdybym  po każdej wyprawie rozpamiętywał napotkane trudności, perspektywa podejścia do kolejnego szczytu z pewnością by się znacznie oddaliła.

Wybrał pan specyficzny rodzaj wspinaczki. Nie interesuje pana sam szczyt, tylko droga, która na niego prowadzi. Im trudniejsza tym lepsza…

Mnie przede wszystkim interesuje zmaganie się z własnymi słabościami. W momencie kiedy rozpocząłem przygodę ze wspinaczką miałem lęk wysokości. W zderzeniu z niemożliwym mój charakter powoduje, że pochylam się nad tym. Tak było ze wspinaniem. Najpierw lęk wysokości, później podziw w oglądanych albumach dla pięknych górskich ścian nie do zdobycia i decyzja. Spakowałem plecak i poszedłem w góry. Oczywiście był to długi proces.

Wspina się pan samotnie ale także z kolegą, z którym współtworzy pan projekt „Cztery żywioły”.

Nie ukrywam, że jestem wymagającym  partnerem górskim zarówno dla siebie jak i dla kolegów- zupełnie innym niż w życiu prywatnym, gdzie daję fory najbliższym (śmiech). Projekt Cztery Żywiołyodnosi się do wspinaczki na najbardziej wymagających ścianach świata w towarzystwie czterech żywiołów: Wiatr- Patagonia, Zimno- Alaska, Woda-Ziemia Baffina, Tropik- Wenezuela. Ideą projektu jest wytyczenie czterech ekstremalnie trudnych dróg we wspomnianych rejonach górskich. Wraz z projektem prowadzone są testy sprzętu oraz odzieży wspinaczkowej pod kątem  technologii sprawującej się w różnych warunkach atmosferycznych. Stąd też pomysł powstania internetowego Sklepu 4 Żywioły, który w swojej ofercie posiada tego rodzaju wyposażenie.

Samotna wspinaczka nie jest chyba dla każdego.

W przypadku solowej wyprawy wszystko zależy ode mnie, biorę odpowiedzialność wyłącznie za siebie. I to jest coś co daje poczucie lekkości, wolności.

A otarł się pan o śmierć ? Znalazł w szczególnie niebezpiecznej sytuacji ?

Dwa razy. W Alpach Szwajcarskich wspinałem się samotnie na północnej ścianie Eigeru. Będąc tysiąc metrów nad ziemią odpadłem od ściany ok. 25 metrów do momentu, aż zatrzymała mnie lina. Niestety lecące kamienie połamały mi żebra. W ciągu kolejnych dziesięciu godzin zjechałem ze ściany, kilka razy mdlejąc. Dotarłem jednak w końcu do szpitala ku zdziwieniu lekarzy JW zaśnieżonych, lodowcowych górach wspinanie solo jest bardzo niebezpieczne ze względu na liczne szczeliny śnieżne. Wspinając się na ścianie Mt. Johnson na Alasce, którą zdobyłem w 2009 roku, odpadłem z serakiem (od red. - wielotonowa bryła lodu tworząca się w wyniku pękania lodowca) na grani szczytowej. Duet wspinający się taką granią związany jest ze sobą liną. Kiedy jedna z osób spada na jedną stronę grani, druga skacze w drugą, równoważąc i asekurując. Solista nie ma takiej możliwości. Znalazłem się po tej części seraka, który leciał w dół. W ostatniej chwili udało mi sie rzucić  na krawędź śniegu i czekanami zaczepić o lód. Miałem bardzo dużo szczęścia, pode mną była tysiącmetrowa ściana.

Zawsze mnie zastanawiało to, jak alpiniści, będąc wysoko w górach i mając do dyspozycji kawałek skalnej półki, funkcjonują, kiedy się nie wspinają? Co jedzą, jak wygląda wasza codzienna higiena i wszystkie tzw. zwyczajne czynności.

Nie ma tam miejsca na romantyzm. Wstajemy bardzo wcześnie. Pijemy kawę, jemy śniadanie, wspinamy się, pokonujemy nowe odcinki ściany, zjeżdżamy. Suszymy rzeczy albo w wiszącym namiocie albo na skalnej półce. Jemy kolację, regenerujemy się, spisujemy dzień w naszych notatnikach. Co do czynności fizjologicznych to załatwiamy je tradycyjnie (śmiech). Najważniejsze jest to, żeby cały czas być przypiętym do liny. Wszystko, począwszy od łyżki, którą jemy aż do nas samych musi być przywiązane.  Najdłużej spędziłem w ścianie 25 dni. Kiedy zjechałem na dół poczułem się nieswojo. Chodząc już po miejskich chodnikach potykałem się (śmiech)

Jak z pana pasją, zawodem, który jest tak niebezpieczny, radzą sobie pana bliscy ?

Wspinam się od piętnastego roku życia, nikt więc nie zna Marcina, który nie jest alpinistą. Każda osoba z moich bliskich zna mnie jako człowieka, który jeździ na wyprawy, który szuka wyzwań. Każda osoba, która ze mną obcuje godzi się na to. Pozbywając mnie alpinizmu, zabrano by mi spory kawałek mnie.

W górach jest pan twardym człowiekiem, a w życiu?...

Staram się być przede wszystkim dobrym człowiekiem. Góry nauczyły mnie , że należy dbać o partnera i jakby siła partnerstwa, zespołu powinna być mierzona siłą tego najsłabszego.

Czego jeszcze góry pana nauczyły ?

Potrafię się zorganizować i kiedy sytuacja tego wymaga szybko podjąć decyzję.

Jest pan ojcem, ma pan rodzinę. Ma to wpływ na to kim pan jest i czym się pan zajmuje ?

Moja życiowa partnerka szanuje moją pasję, bo sama kocha swoją. Doskonale się różnimy (śmiech). Czuję ogromne wsparcie ze strony rodziny. Mogę pozwolić sobie na bycie sobą. Moim dzieciom chcę przekazać, że warto realizować swoje marzenia w dobrym stylu pokonując wszelkie góry.

No właśnie, wspomniał pan o swojej narzeczonej aktorce Sylwii Różyckiej. Bywa pan w teatrze ?

Tam właśnie poznałem Sylwię JOd kiedy jesteśmy razem bywam częściej. Jednak to w górach czuję się najlepiej (śmiech).

Marcin Tomaszewski www.marcintomaszewski.pl