Wjeżdżamy do opuszczonej fabryki. Wyludnione betonowe miasto straszy odkrytym zbrojeniem i wiszącymi oknami. Kiedyś tu było centrum produkcji teraz mało kto tu zagląda. Można co najwyżej zawiesić się samochodem na muldzie lub wylądować w rowie. Wysokie na kilkanaście metrów drzewa wyrastające niemal z betonowych płyt przypominają nam o historii tego miejsca. Pod wiszącymi na prętach płytami czuję się jak pod śnieżnym serakiem.

Nigdy nie wiadomo co się stanie. Industrial ma w sobie coś undergrundowego. Takich miejsc jak to znamy wiele, niektóre z nich znajdują się w centrum miast a jeszcze inne pod autostradami. Magnezjuję dłoń i chwytam się pręta wystającego z betonu. Wspinaczka industrialna kieruje się własnymi prawami.

Czasem gdy droga nie istnieje trzeba ją po prostu stworzyć, na tych samych zasadach na jakich stworzone zostały te obiekty. Młotem i dłutem. Ta odmiana wspinania ma w sobie coś szczególnie satysfakcjonującego. Coś czego nie daje naturalna skała. Jeśli ktoś choć raz jej posmakuje, inaczej spojrzy na elewacje budynków w własnym mieście.

Zmieni swoją percepcje.