Uważam, że styl wspinania powinien zgadzać się z naszym stylem życia, charakterem. Gdy wychodzę w góry chce wspinać się w sposób pokrywający się z moim nastrojem lub potrzebą. Style i mody bywają różne, maja swoje nazwy, stopniowanie jakości jednak w końcu i tak przeminą, popadną w niełaskę. Dla mnie wspinaczka w górach nie jest sportem, traktuję ją bardziej romantycznie, emocjonalnie. Mógłbym powiedzieć indywidualnie - jak każdy.  Najważniejsze jest dla mnie to by poznawać i odkrywać ją w taki sposób jaki jest mi bliski.  Ponadczasowo i ponad trendowi bo tacy też w swoich wartościach powinniśmy być my sami.

Gdy czuję w sobie melancholię wychodzę samotnie na długie przygodowe drogi. Czasem nowe, gdzieś gdzie nie będę skrępowany schematem zabijającym nutę podekscytowania i niepewności. Po nich czasami nie pozostawiam nic nawet linii na zdjęciu. Jednak i tak czuję że są moje, tak cichutko. Czy wszystkie przedmioty które są nasza własnością podpisujemy swoim nazwiskiem?
Innym razem gdy czuję się nienasycony górami wybieram łańcuchówki i biegam po nich zadyszany, jak wariat z  muzyką w uszach.

Tak wiec patrzę na styl nie od strony kategorii która stawia nas w szeregu i ma przypisaną formułę, tylko jak na osobistą potrzebę, a one bywają różne. Taką też jest dla mnie choćby trening, coraz ambitniejsze cele... Podobnie jak w życiu staram się pracować nad stylem. Może inaczej to ujmę, kulturą. Nie chcę pozostawić po  sobie śmieci, złych wspomnień - chcę satysfakcji, to przecież normalne. Po prostu grać fair z górami i szanować innych którzy się w nich wspinają.  Wspinaczka jest doskonałą metaforą życia, można ją do niego fajnie po  swojemu odnieść.

I każdy może na nią spojrzeć swoimi oczami. Ubrać się w takie ciuchy jakie mu odpowiadają, łatwiej jest się w niej  wtedy odnaleźć. Warto tez czasem zastanowić się nad tym, czy aby nie wspinamy się dla kogoś innego. Wbrew  swoim pomysłom.

I znów tak jak w życiu, nie warto żyć stylem, który do nas nie pasuje.

Marcin Yeti Tomaszewski