Kraina koni. Nikt nie wiedział jak nazwać ziemię, na której żyły ich tysiące. Wiec tak ją nazywali. Krainą koni. One były tam naprawdę wolne. Nikt nie zabraniał im galopować, gonić wiatr po tamtejszych równinach. Lub też  paść się spokojnie, nie wszystkie przecież kochały prędkość. Równiny z soczystą trawą i pustkowia z odrobiną  lasu były terenami wprost stworzonymi dla nich. Dlatego właśnie tam osiadły całymi rodzinami.

Jednym z wielu koni, o którym chciałbym wam opowiedzieć był Wicher. Dla Wichra galop był czymś więcej niż  dla pozostałych. Uwielbiał wyzwania i tylko wtedy, gdy pędził z największą prędkością czuł się szczęśliwy.  Zmęczenie było dla niego tym, czym dla innych łąka pełna trawy. Czasem wybierał się na niebezpieczne  wyprawy, ale zawsze wracał z nich wtedy, kiedy był w stadzie potrzebny. Jednak część koni nie była w stanie  zaakceptować jego inności a w szczególności klacz Cisza, z którą dzielił swoje życie. Wicher nie potrafił  zrezygnować z galopu, choć ona bardzo go o to prosiła. Wiedział, że straci wtedy dużą część siebie, zbyt dużą by  pozostać tym samym Wichrem. Pomimo, że bardzo go kochała nie potrafiła zrozumieć i pogodzić się z tym, że  nie jest taki jak inne konie. W końcu z każdym galopem czuł się coraz bardziej samotny a Cisza coraz rzadziej  wyglądała za nim na łące. Coraz mniej cieszyła się z jego powrotu.

Gdy w końcu pewnego dnia powrócił z jednej z wypraw do domu ujrzał, że stado odeszło, bez niego. Bardzo się  wtedy przestraszył, że zostanie sam i już nigdy nie będzie szczęśliwy, więc postanowił je odnaleźć. Gotów był  wtedy zmienić się dla Ciszy. Więc?. pędził ile sił trzy dni i trzy noce, bez odpoczynku by je odszukać. W tym  czasie zatrzymywał się jedynie po to by zaspokoić pragnienie. Galopował z wiatrem i pod wiatr od świtu do  zachodu słońca. W końcu trzeciego dnia wieczorem ujrzał ze wzgórza stado. Wybrało sobie piękną spokojną  łąkę w dolinie na wypas. Gdy tak im się przyglądał jedna rzecz przykuła jego uwagę. Wszystkie konie, dobrane  były w pary o tej samej maści. Posiadały pewną wspólną cechę, taką, która można było ujrzeć jedynie z oddali.  Pod rzeką stała para spokojnych siwków, którym nie potrzebny był galop i wyzwania. Wystarczała im pełna  kwiatów łąka, na której mogły szczęśliwie razem skubać trawę. A zaraz obok na twardym klepisku wręcz  przeciwnie, kręciły niespokojnie grzywami czarne i uwielbiające pęd wiatru klacz Burza i ogier Piorun. Para ta  każdej wiosny wybierała się na długie wyprawy, daleko aż po granice krainy koni. W końcu zaniepokojony  Wicher w oddali dojrzał Ciszę. Była siwkiem, który spokojnie pił wodę ze stawu. Bardzo ucieszył się, że w końcu  ją odnalazł, Gdy podbiegł bliżej nachylił się zaraz przy niej, nad lustrem wody by również ugasić pragnienie.  Ujrzał wtedy w nim, przy niej swoje odbicie. Był koniem czarnej maści z potarganą od wiatru grzywą. Tak  bardzo się od siebie różnili. Cisza również to dostrzegła, odwróciła łeb i spojrzała na niego smutnymi oczami.  Zrozumiał wtedy, że nawet miłość jest czasem bezsilna wobec różnic i pragnień, jakie dzielą klacze i ogiery z  krainy koni. Ale tylko czasem.

Marcin