Cała historia rozpoczęła się całkiem niedawno, bo kilka wiosen temu, kiedy przyszło na świat małe niepozorne  stworzonko.
Dokładnie wie wiadomo, dlaczego ale następnego poranka po tym jak się urodziło nie miało już przy sobie ani  mamusi, która przynosiłaby mu smakowite kąski ani tatusia, który pokazałby mu ten pełen niespodzianek i  zagadek świat. Stworzonko od pierwszych swoich dni było bardzo zagubione, nie rozumiało, kim jest i co ma z  sobą począć.

Gdyby było lwem czułoby się dumne i odważne, lecz nie było. Schowane w swojej norce bało się każdego  szelestu w pobliskich krzewach. Nie czuło się też ptakiem, ponieważ niebo wydawało mu się tak bardzo odległe  i niedostępne. Gdy przyglądało się pobliskim kaczkom pluskającym się w stawie zazdrościło im piór, nie miało  przecież takich. Nie było, więc jedną z nich. Wiedziało jednak, że jest malutkie i że tęskni za czymś, czego nie  potrafi dokładnie określić. Siedziało, więc cichutko w swojej norce, wychodziło jedynie pod osłoną nocy po  pożywienie. Nikt nie wiedział o jego istnieniu.
Zatapiając się w samotności w głębi swojej kryjówki miało mnóstwo czasu na przemyślenia. Wyobrażało sobie, więc jakie są te wszystkie stworzenia, które może czasami z ukrycia obserwować. Te latające  wydawały się mu bardzo, ale to bardzo odważne, musiały być też mądre, ponieważ z wysokości o wiele więcej  widać niż z ziemi a przecież jak się dużo widzi to również się dużo wie. Tak sobie myślało i marzyło o tym by  latać.

Za to zwierzątka pływające, bo tak je po swojemu nazwało musiały być bardzo leciutkie, inaczej nie unosiłyby  się z taką lekkością na powierzchni wody. Na końcu były zwierzątka chodzące po ziemi i one najmniej mu  imponowały, było przekonane, że jest jednym z nich.
Czasami wyciągało łapki do słońca, zaraz przy wyjściu z norki i spoglądało na barwę swojej sierści. Tak,  wiedziało, że ma sierść a nie pióra, dlatego też nie uważało się za stworzenie pływające po stawie. Mijał lata. Z  czasem czuło, że norka, która była jej domkiem stawała się coraz bardziej ciasna. Czuło ze jest o wiele większe  niż poprzedniego lata, że powinno poszukać innego większego domku. Pewnej nocy postanowiło, więc  wyruszyć na jego poszukiwania. Nie wiedziało jednak, że podróż którą właśnie zaczęło nigdy się nie skończy.

Czy szykujecie się teraz na długą opowieść jak to nasze zagubione zwierzątko wyrusza na niezwykłą wyprawę?  Jak poznaje inne bardziej lub mniej podobne do siebie stworzenia. Jak powoli odkrywa kim jest na prawdę. Nie  to jest w naszej historii najważniejsze. Oczywiście, podczas tej niezwykłej podróży którą możemy sobie jedynie  wyobrazić...nie, jednak nie możemy. Czy można wyobrazić sobie coś czego tak naprawdę nigdy nawet nie  posmakowaliśmy? Podróż w poszukiwaniu swojego nowego domku która trwała wiele lat, tak na prawdę nigdy  się dla niego nie skończyła. Futrzane zwierzątko było ciągle w drodze, nigdy nie dowiedziało się do końca, kim  jest tak na prawdę. Poznało wielu przyjaciół i każdy z nich wydawał mu się bliski i jednocześnie obcy. Nie  znalazło stada czy gatunku, w którym czuło by się bezpiecznie, tak jak w domu, którego wciąż szukało. Nie  napotkało też na swojej drodze nikogo kto rozumiał by język którym się na co dzień posługiwało, gdy  rozmawiało w samotności z samym sobą.
Ale nie jest to smutna opowieść, w trakcie swojej drogi nabrało pewności siebie i o dziwo stało się radosne.  Poznało więcej miejsc niż niejeden szybujący pod niebem ptak. Nauczyło się też pływać sprawniej niż  zwierzątka wodne. Poznało siebie lepiej, dokładniej niż niejedno stworzenie, któremu wystarczyła sama  świadomość gatunku, do którego się zalicza. Chłonęło wiedzę i świat, przez które podróżowało. Pokochało  wschody słońca i pachnące łąki. Wiedziało, co smakuje najlepiej a czego lepiej nie brać do ust. Z daleka  wyczuwało kogoś kto jest przyjazny i sprytnie unikało drapieżników.
Zrozumiało, że warto jest patrzeć na świat swoimi oczami, co trudno uczynić żyjąc w izolowanym stadzie.  Uczyć się od innych zwierzątek tego, co jest mądre, uważnie je obserwować, ale nie zawsze ślepo i  bezkrytycznie naśladować. Nauczyło się oddzielać dobro od zła co nie zawsze jest takie proste jak się z  początku wydaje. Miało własne zdanie i zrozumiało, że jest inne, niekoniecznie gorsze lub lepsze od innych  zwierząt. Było troszeczkę samotne, lecz zawsze czuło się dobrze w swoim futerku. Postępowało zgodnie z sobą  a tylko wtedy można być do końca spokojnym i szczęśliwym.

Marcin, 2007