Obserwowałem kiedyś szybujący na wietrze latawiec. Wyobraźcie to sobie. Jak uwięziony na sznurku, rwie się  do nieba. Zamknijcie oczy i przypatrzcie się jeszcze uważniej. Tylko dzięki niemu jest w stanie sprzeciwić się  wiatru i wznosić wciąż coraz wyżej. Jakby mu na przekór. Im mocniej wieje tym on silniej rwie się do nieba.  Każdy, kto choć raz sterował, takim latającym żaglowcem dobrze wie, co się wydarzy, gdy wypuści z rąk  utrzymującą go w przestrzeni cięciwę. Latawiec spadnie na ziemie, porażony, zrezygnowany.

A przecież właśnie  zyskał wolność... od liny która go więziła. Być może jeszcze ostatkiem sił spróbuje wznieść się z wiatrem i wykona kilka akrobacji. Jednak nic nie powstrzyma tego nieuchronnego spadania. W zgodzie z wiatrem nigdy  nie sięgnie nieba i nie odnajdzie się wśród jego porywów.
Latawiec na uwięzi. Pomyślcie tylko, czyż to nie jest dziwne, że tylko uwiązany może stać się wolny.  Moc, która ściąga go w dół jednocześnie wypycha go w górę, dodaje sił na to by korzystając z niesprzyjających  wiatrów mógł wzlecieć wyżej i pewniej. Ta siła utrzymująca sznurek zawsze jest najważniejsza. Od wiatru, od  nieba, od samego lotu. I sztuką jest wyczuć, kiedy ściągnąć go bliżej ziemi a kiedy odpuścić. Dlatego nie każdy  potrafi nim sterować. Lub też zrozumieć istotę jego lotu. Sznurki bywają różne są cienkie i mocne lub też grube  i słabe, latawce też nie są łatwe. Nie wszystkie też wytrzymują przeciążenia, jakie na nie oddziałują w  powietrzu. Jednak jedno jest pewne, są skonstruowane z myślą by mogły latać.  Bez tego stają się  bezużyteczne.

Marcin